Άλλο Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες

του Κων/νου Χολέβα, Πολιτικού Επιστήμονος

 

             Άγνοια η και διαστρέβλωση της Ιστορίας προδίδει η καινοφανής άποψη που ακούσθηκε ότι δηλαδή μεγάλοι ήρωες του 1821 και των μετέπειτα εθνικών αγώνων υπήρξαν Αλβανοί.

             Γίνεται σύγχυση με τους Αρβανίτες, τους αρβανιτόφωνους Έλληνες. Άλλο, όμως, Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Και εξηγούμεθα :

             Ο Μάρκος Μπότσαρης, στην μνήμη του οποίου ασεβούν πολλοί, ήταν Έλλην αρβανιτόφωνος, όπως όλοι οι Σουλιώτες. Η ελληνική του συνείδηση φαίνεται και από την περίφημη φράση που είπε όταν πρωτοπάτησε στα Επτάνησα : Ο Έλλην δεν μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος εκεί όπου κυματίζει η Βρεττανική σημαία". Το δε Λεξικό που έγραψε ήταν της αρβανίτικης  - όχι αλβανικής - και ρωμαίικης απλής  (νεοελληνικής). Άλλωστε δεν θα μπορούσε να έχει αλβανική εθνική συνείδηση, διότι κάτι τέτοιο εμφανίζεται μόλις το 1878 με την Λίγκα της Πριζρένης - Κοσσυφοπεδίου και μάλιστα ως τεχνιτό κατασκεύασμα ξένων δυνάμεων και θρησκευτικών προπαγανδών. Κατά την Τουρκοκρατία δεν υπήρχε έθνος Αλβανών. Οι κάτοικοι της σημερινής Αλβανίας διεκρίνοντο με κριτήριο την θρησκεία τους. Οι Ορθόδοξοι ήσαν Ρωμιοί, εντεταγμένοι στο ίδιο Γένος με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι Μουσουλμάνοι ένοιωθαν Τούρκοι, εξ ου και ο όρος  Τουρκαλβανοί.  Εάν μιλούμε για αλβανική συμμετοχή στην Ελληνική Επανάσταση δεν πρέπει να αναφερόμαστε στους Μποτσαραίους, την Μπουμπουλίνα και τους Κουντουριώτηδες, αλλά στους Τουρκαλβανούς που χρησιμοποιήθηκαν από την άλλη πλευρά ως σφαγείς των Ελλήνων.

             Οι Βυζαντινοί πρόγονοί μας δεν ανέφεραν Αλβανούς στην Βαλκανική. Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος ονομάζει Αλβανούς μία φυλή του Καυκάσου. Ο Γεώργιος Καστριώτης  -  Σκεντέρμπεης, που θεωρείται εθνικός ήρωας των σημερινών Αλβανών, ονόμαζε εαυτόν Ορθόδοξον Ηπειρώτη (15ο αιών). Σε έγγραφα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας στα τέλη του 15ου αιώνος η λέξη "Αλβανός" ερμηνεύεται  " Έλληνες από την Ήπειρο  και την Πελοπόννησο" χωρίς να αμφισβητείται η ελληνική συνείδησή τους. Η αλβανική συνείδηση είναι οπωσδήποτε ξενόφερτο κατασκεύασμα όπως αποδεικνύουν και μαρτυρίες των ιδίων των ενδιαφερομένων , τις οποίες κατέγραψε ο σύγχρονός μας διαπρεπής Βαλκανιολόγος Αχιλλεύς Λαζάρου.

             Όταν η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία για δικούς τους λόγους προσπαθούσαν να κατασκευάσουν αλβανικό κράτος ώστε να ελέγχουν την είσοδο της Αδριατικής, οι Τουρκαλβανοί ύψωναν στο Δυρράχιο την οθωμανική σημαία !

             Προτιμούσαν την τουρκική παρά την άγνωστη σ' αυτούς αλβανική εθνική συνείδηση. Άλλωστε και στους Βαλκανικούς πολέμους οι Μουσουλμάνοι της Αλβανίας πολέμησαν, και μάλιστα δυναμικά, στις τάξεις του Οθωμανικού στρατού. Μετά το 1908 πολλά από τα μέλη του Νεοτουρκικού κομιτάτου, το οποίο σχεδίασε και ξεκίνησε τον διωγμό των Ελλήνων ήταν Τουρκαλβανοί.

             Η λέξη Αλβανία, σημαίνει Λευκή Χώρα από το λατινικό ΑΛΜΠΑ : λευκή. Είναι όρος με γεωγραφική και όχι εθνολογική σημασία.

             Ο όρος Αρβανίτης που αφορά τους Σουλιώτες, τους Υδραίους, τους Σπετσιώτες και πολλούς κατοίκους των Μεσογείων, προέρχονται από τελείως διαφορετική ρίζα. Συγκεκριμένα από τη λέξη "Άρβανον", τοπωνύμιο της Βορείου Ηπείρου, που το βρίσκουμε ήδη από τον 11ο αιώνα στα κείμενα της Άννας Κομνηνής. Από το Άρβανον, δηλαδή από την Ελληνικοτάτη Βόρειο Ήπειρο, κατέβηκαν σε πόλεις και νησιά της Νοτίου Ελλάδος ελληνικοί πληθυσμοί που μιλούσαν αρβανίτικα. Δηλαδή μία διάλεκτο ανάμικτη με αρχαία ελληνικά, λατινικά, τουρκικά και εντόπια βαλκανικά γλωσσικά στοιχεία. Οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες ουδέποτε είχαν διαφορετική συνείδηση από τους υπόλοιπους Έλληνες. Παρεμφερές παράδειγμα μας δίδουν οι σλαβόφωνοι Μακεδονομάχοι Κώττας, Κύρου, Νταλίπης και άλλοι, οι οποίοι πολέμησαν υπέρ της Ελλάδος κατά των Βουλγάρων κομιτατζήδων. Καθώς και οι τουρκόφωνοι Ορθόδοξοι της Καππαδοκίας που κράτησαν μέσω της Εκκλησίας την ελληνικότητά τους αν και έχασαν την ελληνική γλώσσα. Οι δίγλωσσοι Έλληνες αρβανιτόφωνοι, βλαχόφωνοι, σλαβόφωνοι, κ.λ.π. μας προσφέρουν χαρακτηριστικές αποδείξεις ότι στα Βαλκάνια κατά τους τελευταίους πέντε τουλάχιστον αιώνες η Ορθόδοξη πίστη - και γενικότερα η θρησκεία - διαμορφώνει την εθνική συνείδηση πολύ περισσότερο και από το γλωσσικό ιδίωμα.

             Η σύγχυση μεταξύ των λέξεων Αλβανός και Αρβανίτης δημιουργείται μόνον στην ελληνική γλώσσα, διότι φαίνονται να μοιάζουν οι δύο όροι ηχητικά. Η ομοιότης είναι μόνο επιφανειακή. Στην ουσία διαφέρουν κατά πολύ. Άλλωστε οι ίδιοι οι Αλβανοί αποκαλούν εαυτούς Σκιπετάρ και την χώρα τους Σκιπερία : χώρα των Αετών. Τι κοινό μπορούν να έχουν ένας Σκιπετάρ και ένα Έλλην αρβανιτόφωνος ; Ίσως ο ένας να μπορεί να καταλαβαίνει κάποιες λέξεις από τον άλλο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είχαν η έχουν την ίδια εθνική συνείδηση... Μην ξεχνούμε ότι Σέρβοι, Κροάτες και Βοσνιομουσουλμάνοι μιλούν ακριβώς την ίδια γλώσσα, παρά ταύτα συγκρούσθηκαν μεταξύ τους  με οδυνηρές συνέπειες.

             Σέβομαι και κατανοώ τις προσπάθειες πολιτικών και δημοσιογράφων να περιορίσουν τα ενδεχόμενα φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας - αν και οι ρίζες των προβλημάτων δεν έχουν μελετηθεί σωστά  - στην κοινωνία μας. Όμως κάτι τέτοιο δεν γίνεται με άγνοια η παραποίηση της ιστορικής αλήθειας. Ας μάθουμε καλά την Ιστορία μας ώστε και τους Έλληνες Αρβανίτες να τιμούμε για την εθνική τους προσφορά και με τον γείτονα αλβανικό λαό να διατηρούμε σχέσεις καλής γειτονίας, χωρίς βεβαίως να λησμονούμε την ελληνική κοινότητα της Βορείου Ηπείρου.        ΠΗΓΗ:www.sfeva.gr

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ ο επονομαζόμενος ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ. ΑΛΒΑΝΟΣ ή ΕΛΛΗΝΑΣ ; ; ;

Ο Γεώργιος Καστριώτης (Σκεντέρμπεης)

-ΚΑΤΑΓΩΓΗ-

Παππούς του ήταν ο Κων/νος Καστριώτης (+ 1390), ηγεμόνας της Ημαθίας και της Καστοριάς (εξ ου και Καστοριώτης, Καστριώτης). Υιός του Κωνσταντίνου ήταν ο Ιωάννης Καστριώτης, ο άρχοντας της Κρούγιας (Κρόιας), με σύζυγό του την Σερβίδα Βοϊσάβα. Έφεραν στη ζωή 9 παιδιά : 5 θυγατέρες και 4 υιούς, με τελευταίο στην σειρά (1404) τον Γεώργιο Καστριώτη.  

-ΑΝΑΤΡΟΦΗ - ΕΞΕΛΙΞΗ-

     Στα χρόνια του σουλτάνου Μουράτ του Β΄ (1421-1451) υποχρεώνεται ο πατέρας του Ιωάννης, για να διατηρήσει την αυθεντία στην Κρούγια, να παραδώσει ως ομήρους τους 4 γιους του σ’ αυτόν, οι οποίοι και θα ανατραφούν κατά τις τουρκικές συνήθειες στην σουλτανική αυλή της Αδριανουπόλεως. Εκεί, χριστιανοί αυτοί, εξισλαμίζονται. Ο Μουράτ Β' εκτιμώντας τα χαρίσματα του Γεωργίου (ομορφιά, ευρωστία, γενναιότητα) τον συνεκπαιδεύει με τον διάδοχο του θρόνου, τον μετέπειτα Μωάμεθ Β' τόν Πορθητή της Κων/πόλεως. Ο Σουλτάνος θαυμάζοντας την παλληκαριά του, του προσέδωσε την τουρκική ονομασία «Ισκεντέρ μπέη» (Σκεντέρμπεη), που στα ελληνικά σημαίνει «Αλέξανδρος ηγεμών ή Μέγας Αλέξανδρος».

   Η ανάμνηση όμως της Κρούγιας, η πληροφορία του θανάτου του πατέρα του πρώτα και κατόπιν της μητέρας του, δεν τον άφησαν ήσυχο. Με την πρώτη ευκαιρία λιποτακτεί από τον Τούρκικο Στρατό και ξαναπαίρνει το χριστιανικό όνομα Γεώργιος.  Νυμφεύεται την θυγατέρα του Αριανίτου, Ανδρονίκη Κομνηνή, και το 1443 κηρύσσει την επανάσταση εναντίον του Τούρκου κατακτητού. Ελευθερώνει την Κρούγια με τα 300 παλληκάρια του και αμέσως εισέρχεται στον Καθεδρικό Ναό της και ψάλλει ο ίδιος και οι συνακόλουθοί του Δοξολογία ευχαριστήριο προς τον Θεό. Διατάζει να υψωθεί στα κάστρα της ο δικέφαλος αετός με φόντο πορφυρό ως έμβλημά του, που ήταν, τι άλλο παρά , η πολεμική σημαία του Βυζαντίου. Συνήθιζε να φοράει το αρχαίο ελληνικό μακεδονικό κράνος με το διπλό κέρατο. Η μία μάχη ακολουθεί την άλλη για να κρατήσει ελεύθερη την Επαρχία του από τους τυρράνους. Πεθαίνει στις 17 Ιανουαρίου του 1468, σε ηλικία 64 ετών από πυρετό που προκλήθηκε από ελονοσία. Θάφτηκε στο Ναό του Αγίου Νικολάου στο Αλέσσιο (αρχαία Λισσός). Τον διαδέχθηκε ο υιός του Ιωάννης Καστριώτης.

-ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ-

    Οι αγώνες του Γεωργίου Καστριώτου ήταν αγώνες Ορθοδόξου Χριστιανού ηγέτου εναντίον των Τούρκων για να κρατήσει την Επαρχία του ελεύθερη. Ήταν Ηπειρώτης Έλληνας, όπως αδιάψευστα διακηρύσσουν οι ακόλουθες Ιστορικές Πηγές, που αποτελούν μνημειώδη ντοκουμέντα :

• Ο Marini Barletii, πρώτος του Βιογράφος από την Σκόδρα (αρχές 16ου μ.Χ. αι.), τον αποκαλεί «Ηπειρώτη πρίγκηπα» και «Ηγεμόνα των Ηπειρωτών», ενώ ολόκληρη η βιογραφία αναφέρεται μόνο σε Ηπειρώτες και καθόλου σε Αλβανούς.
• Επίσης, ο ίδιος ο Σκεντέρμπεης απευθυνόμενος προς τον ηγεμόνα του Τάραντα Ιωάννη Αντώνιο και προδίδοντας έτσι την καταγωγή και τα αληθινά του αισθήματα, γράφει : «οι προπάτορες ημών ήσαν Ηπειρώτες , εκ των οποίων ηγέρθη εκείνος ο Πύρρος του οποίου την ορμήν μόλις οι Ρωμαίοι ηδυνήθησαν να αντικρούσουν».
• Παρομοίως ως απόγονος των Ηπειρωτών και όχι των Ιλλυριών αναφέρει σε επιστολή του προς τον Ιταλό Ursini το 1460.
• Ακόμη προς τον Βασιλιά Αλφόνσον, μονάρχη της Αραγόνος, Νεαπόλεως και Σικελίας γράφει: «Τω λαμπροτάτω και κραταιώ Βασιλεί Αλφόνσω, Μονάρχη της Αραγόνος, Νεαπόλεως και Σικελίας, Σκεντέρμπεης Πρίγκιψ των Ηπειρωτών χαίρειν τε και ευ πράττειν».
• Ομιλώντας ενώπιον του Πάπα Παύλου Β' τονίζει: «Μετά την υποδούλωσιν της Ασίας και της Ελλάδος, μετά την σφαγήν των ηγεμονικών γόνων της Κων/πόλεως, της Τραπεζούντος… και την ερήμωσιν μεγίστου μέρους της Μακεδονίας και της Ηπείρου, απέναντι του αγρίου κατακτητού του αγωνιζομένου να συντρίψη τον σταυρόν, να ανυψώση επί του Καπιτωλίου την ημισέληνον και να πληρώση δούλων τον κόσμον όλον … μόνος εγώ ίσταμαι μετά των λειψάνων των στρατιωτών μου και μετά της μικράς μου επικρατείας…».
• Υπήρξε κάτοχος της Ελληνικής Παιδείας και Γλώσσας, αφού από το μετερίζι του στέλνονταν έγγραφα γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα.
• Επιπλέον ο Τούρκος βιογράφος του Αλή Πασά, Αχμέτ Μουφίτ, γράφει για τον Καστριώτη: «το έτος 1443 δραπέτευσε από το οθωμανικό στρατόπεδο του Μοράβα ο Έλληνας ηγεμόνας Καστριώτης και πήγε στην έδρα των προγόνων του, την Κρόια». 
•  Ιταλικές, Αγγλικές και Σουηδικές αναφορές θεωρούν τον Σκεντέρμπεη Έλληνα. Έτσι ο Ιταλός A. Salvi στην τραγωδία του (1718) τον αναφέρει ως Έλληνα (Greco). Ο Άγγλος C. Randall το 1810 τον αποκαλεί Έλληνα Ήρωα (Grecian Hero) και οι Σουηδοί Barrau αρχικά και Rudbeck αργότερα (1835) θεωρούν τον Γ. Καστριώτη Έλληνα.
• Η Ιστορία του Γάλλου ιστορικού Παγανέλ (Paganel: Histoire de Scanderbey), που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1855 τον αναφέρει ξεκάθαρα ως Έλληνα.
• Θέλετε και μια Αλβανική παραδοχή της Ελληνικής Ηπειρωτικής καταγωγής του Σκεντέρμπεη; Το αλβανικό γραμματόσημο του 1968, συμπληρώνοντας εκείνη την χρονιά 500 έτη από τον θάνατό του, παρουσιάζει το εξώφυλλο της προαναφερθείσης Ιστορίας του Barletii, που αναγράφεται σ’ αυτό καθαρά, ότι ήταν Ηπειρώτης Πρίγκιπας (Epirotarum Principis) και όχι Αλβανός η Ιλλυριός. Γράφει το εξώφυλλο : «HISTORIA DE VITA ET GESTIS SCANDERBEGI EPIROTARUM PRINCIPIS».
• Επομένως, ορθώς ο Δανός Φραντς Ντε Ζεσσέν, στρατιωτικός ανταποκριτής της εφημερίδος «Le Temps» των Παρισίων, αμφιβάλλει για την αλβανική καταγωγή του Καστριώτου, τονίζοντας σε διάλεξή του : «Ζήτημα δε είναι, εάν και αυτός ο Σκεντέρμπεης δύναται να θεωρηθή Αλβανός, αφού ήτο υιός του Έλληνος μεγιστάνος Ιωάννου Καστριώτου και Σερβίδος πριγκιπίσσης». Τέλος

    Η Ιστορία περίτρανα αποδεικνύει αβίαστα την Ελληνικότητα του Γεωργίου Ιωάννου Καστριώτου. Η όποια προσπάθεια πλαστογραφήσεως και φαλκιδεύσεως της Ιστορίας έρχεται ώρα που φανερώνεται και ξεσκεπάζεται . Διότι , «μεγάλη η αλήθεια και υπερισχύει » (Α' 'Εσδρας 4,41).

ΠΗΓΗ:www.sfeva.gr

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΥΡΙΖΕΙ ΜΠΑΡΟΥΤΙ... ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΧΑΣΕΙ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ... ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ???

 

Μετά το δημοσιονομικό και το έλλειμμα αξιοπιστίας της χώρας, άλλο ένα έλλειμμα έρχεται να προστεθεί στα χαρακτηριστικά της κρίσης: Το έλλειμμα εμπιστοσύνης της κοινωνίας στους θεσμούς εκπροσώπησης, μη εξαιρουμένων των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Δύο έρευνες κοινής γνώμης που διεξάγονται αυτές τις μέρες, η μία για τη ΓΣΕΕ, με συνεντεύξεις σε ομάδες εργαζομένων ανά κλάδο και η άλλη για την ΑΔΕΔΥ, δείχνουν ότι η ένταση στο κοινωνικό πεδίο τείνει να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις.

Οι μετρήσεις αποκαλύπτουν μία κατακερματισμένη κοινωνική εικόνα, ενός κόσμου που έχει υπερβεί τα όρια της αγωνίας και ρέπει στην απόγνωση.

«Ναι» στις απεργίες

Σύμφωνα με τα πρώτα ευρήματα, στον ιδιωτικό τομέα καταγράφεται κατακόρυφη αύξηση των πιέσεων από τους εργαζόμενους προς τη ΓΣΕΕ για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων και, για πρώτη φορά, φαίνεται πως επιδοκιμάζονται ανοιχτά ορισμένες μορφές αντίδρασης που μέχρι προ τινος συναντούσαν τη γενική κατακραυγή, όπως οι καταλήψεις εργασιακών χώρων και κρατικών κτιρίων.

Παράλληλα, όμως, είναι εμφανής η απροθυμία για απεργίες διαρκείας που έχουν άμεσες επιπτώσεις στο εισόδημα των εργαζομένων.

«Ο κόσμος βρίσκεται σε οριακή κατάσταση και αυτό φαίνεται καθημερινά με οργισμένες διαμαρτυρίες για τα αίτια της κρίσης αλλά και για τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι τώρα», επισημαίνει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος. «Η κρίση εμπιστοσύνης που εκδηλώνεται για το πολιτικό σύστημα έχει αντανάκλαση και στα συνδικάτα. Οι απόψεις των εργαζομένων είναι αντικρουόμενες και το πιο ανησυχητικό είναι ότι η μεγάλη ανασφάλεια έχει θέσει σε κίνηση τους μηχανισμούς κοινωνικού αυτοματισμού και δημιουργείται εικόνα αντίθεσης μεταξύ των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα και των υπαλλήλων του Δημοσίου».

Ανάλογη εικόνα, αλλά με το είδωλο αντεστραμμένο, προκύπτει και από τις μετρήσεις της ΑΔΕΔΥ. Μόλις το 38,8% των πολιτών κρίνει θετικά τη συνδικαλιστική ηγεσία των δημόσιων υπαλλήλων για τη στάση της στο θέμα της οικονομικής κρίσης. Στο αρνητικό ισοζύγιο βαραίνουν καθοριστικά οι απόψεις των πολιτών που κινούνται εκτός Δημοσίου, μισθωτών του ιδιωτικού τομέα και αυτοαπασχολούμενων.

Πάντως η πλειονότητα των πολιτών (62%), δηλώνει ισχυρή διάθεση συμμετοχής σε κινητοποιήσεις για τη διατήρηση του 13ου και 14ου μισθού και για τη διασφάλιση των συντάξεων. «Είχαμε προειδοποιήσει την κυβέρνηση ότι οι περικοπές αυτές θα αποτελέσουν αιτία πολέμου με την κοινωνία και η εκτίμηση αυτή επιβεβαιώνεται και δημοσκοπικά», επισημαίνει ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σ. Παπασπύρος.

Οι πρώτες καταλήψεις

Και στις δύο κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις η άποψη που διαμορφώνεται είναι ότι αν δεν υπάρξουν σύντομα διορθωτικές κινήσεις από την κυβέρνηση οι κοινωνικές αντιδράσεις θα γίνουν ανεξέλεγκτες. Τα πρώτα μηνύματα δόθηκαν με τις καταλήψεις του Γενικού Λογιστηρίου και του Εθνικού Τυπογραφείου στην Αθήνα, και στην Κομοτηνή με την κατάληψη δύο τραπεζών από τους εργαζόμενους των επιχειρήσεων Λαναρά.

Συνεργάτες του πρωθυπουργού δηλώνουν ανοιχτά τον προβληματισμό τους για τη συνέχεια των κοινωνικών αντιδράσεων υπογραμμίζοντας πάντως ότι «μέχρι τώρα είναι εύλογες και αναμενόμενες». Γι' αυτό και οι οδηγίες προς τις αστυνομικές δυνάμεις ήταν να δείξουν αυτοσυγκράτηση και ανοχή, οδηγίες που σύμφωνα με κυβερνητικά στελέχη τηρήθηκαν μέχρι κεραίας.

Το επόμενο διάστημα «θα γίνει προσπάθεια προκειμένου να πειστούν όλες οι κοινωνικές ομάδες για την αναγκαιότητα των περιοριστικών μέτρων», ωστόσο, όπως αναγνωρίζουν στο μέγαρο Μαξίμου, «δεν πρόκειται για εύκολη υπόθεση».

Πώς θα εκδηλωθεί αυτή η προσπάθεια, δεν έχει ακόμη αποφασιστεί. Εκτός της δοκιμασίας που περνούν οι σχέσεις της κυβέρνησης με τα συνδικάτα, υπάρχει η εκτίμηση ότι έχουν διαρραγεί και οι σχέσεις της ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ. «Ναι μεν δεν έγινε το μοιραίο λάθος να μπει υπό αμφισβήτηση ο 14ος μισθός», αναγνωρίζουν στη ΓΣΕΕ, όμως οι πρόσφατες δηλώσεις του Δ. Δασκαλόπουλου ότι «αν οι κινητοποιήσεις, οι αναταραχές και οι βιαιότητες ενταθούν, μπορεί να αποτελέσουν μία καταστροφική αλυσίδα που θα παραλύσει το κράτος και θα οδηγήσει τον τόπο στον γκρεμό, με πρώτα θύματα τους εργαζόμενους», θεωρήθηκαν έμμεση απειλή.

Στο κοινωνικό πεδίο μεταφέρεται και το ενδιαφέρον και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία στην Αθήνα καλείται καθημερινά από τις Βρυξέλλες για αναλυτική ενημέρωση. Ενδεικτικό της ανησυχίας που διαγράφεται και σε τεχνοκρατικό επίπεδο είναι το γεγονός ότι την προηγούμενη Πέμπτη, ημέρα γενικής απεργίας, έγινε πολύωρη διάσκεψη για το μέγεθος των συλλαλητηρίων αλλά και τις καταλήψεις δημόσιων υπηρεσιών.

Σε πολιτικό επίπεδο, το ερώτημα είναι αν θα υπάρξουν κινητοποιήσεις αλληλεγγύης από τα ευρωπαϊκά συνδικάτα, κίνηση η οποία αρχικά φαινόταν εξαιρετικά δύσκολη, καθώς στη γραμματεία της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας διατυπώθηκαν αρχικά αντιρρήσεις από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των σκανδιναβικών χωρών, οι οποίες πάντως κάμφθηκαν από τη ΓΣΕΕ.

Ανάλογη πρωτοβουλία αναμένεται να πάρει σε ευρωπαϊκό επίπεδο και η ΑΔΕΔΥ.

Πιέσεις στην ΠΑΣΚ

Η πίεση που δέχεται η ΠΑΣΚΕ από αριστερά, με την υποστήριξη των πρωτοβουλιών νέων πρωτοβάθμιων σωματείων από την Αριστερή Παρέμβαση που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ αφενός και από την αύξηση των αυτόνομων κινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ που πρόσκειται στο ΚΚΕ αφετέρου, οδηγούν σε πιο επιθετικές θέσεις τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, στροφή που διευρύνει την απόσταση των συνδικάτων από την κυβέρνηση.

Πρώτη φορά συζητώνται σοβαρά στις κορυφαίες οργανώσεις προτάσεις για ακτιβιστικές ενέργειες, με ευθύνη των κλαδικών ομοσπονδιών, των εργατικών κέντρων και των εργαζόμενων στις ΔΕΚΟ.

Οι πρωτοβάθμιες οργανώσεις, περίπου 100, προγραμματίζουν για τις επόμενες μέρες απογευματινά και βραδινά συλλαλητήρια στην Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις. Οι πρωτοβουλίες αυτές έχουν την υποστήριξη των συνδικαλιστικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (Γ. Γαβρίλη, Αλ. Καλύβη και Η. Βρεττάκου).

Το ΠΑΜΕ από την πλευρά του προσπαθεί να διευρύνει το μέτωπο, με τη συμμετοχή και των αγροτών. Η πρόβλεψη του συντονιστή της γραμματείας Γ. Πέρρου είναι ότι οι επιπτώσεις των κυβερνητικών μέτρων θα φανούν πλήρως τον Απρίλιο, με την αναδρομική παρακράτηση των επιδομάτων και την περιστολή του δώρου του Πάσχα.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ                                                                              ΠΗΓΗ:ellinikoforum.blogspot.com

ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ - Σταθερά πατριώτης!!!

ΠΗΓΗ:exomatiakaivlepo.blogspot.com

Απολαύστε το VIDEO και δείτε την σταθερότητα των θέσεων του κ. Καρατζαφέρη.

Η ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ

Ως το 2015 ανατρέπεται κάθε έννοια ισορροπίας ισχύος με την Ελλάδα τόσο στον αέρα όσο και στη θάλασσα.

Τουρκική υπεροπλία στο Αιγαίο

Σε περίοδο τόσο βαθιάς κρίσης ακούγεται σχεδόν προκλητικό. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι πρώτα η μακρά παύση των εξοπλισμών και τώρα η δημοσιονομική κατάρρευση έχουν πλέον δημιουργήσει συνθήκες και αμυντικής κατάρρευσης της χώρας.

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Και τα αποτελέσματά της μπορεί να αποδειχθούν όχι απλώς ασυγκρίτως πιο επώδυνα για την Ελλάδα αλλά μοιραία για την ύπαρξή της καθώς η ισορροπία στρατιωτικής ισχύος Ελλάδας- Τουρκίας από το 2015 και μετά θα βρίσκεται μακράν στο χειρότερο σημείο της σύγχρονης ελληνοτουρκικής ιστορίας τόσο ποσοτικά όσο- το κυριότερο- και ποιοτικά.


Μπορεί μόλις προχθές ο τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν να δήλωσε- προφανώς για λόγους εσωτερικής ισορροπίας ισχύος με τους τούρκους στρατηγούς- ότι οι εξοπλισμοί καταστρέφουν χώρες και θα έπρεπε να βρεθεί τρόπος να περιοριστούν, η χώρα του όμως πράττει ακριβώς το αντίθετο: αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα στην ιστορία της Τουρκίας. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα έχει παγώσει πρακτικά κάθε εξοπλιστικό πρόγραμμά της. Το αποτέλεσμα είναι ένα πρωτοφανές χάσμα δυνάμεων. Ετσι πολύ σύντομα η Ελλάδα θα είναι πιο ευάλωτη έναντι της Τουρκίας περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στον 20ό αιώνα, με εξαίρεση την περίοδο της κατάρρευσης της χούντας το καλοκαίρι του 1974. Αυτή τη φορά όμως δεν θα είναι «στιγμιαία» ευάλωτη λόγω πρόσκαιρης διαλύσεως αλλά δομικά λόγω ενός παγιωμένου συντριπτικού πλεονεκτήματος ισχύος της Αγκυρας.


Η θαλάσσια ισχύς
Με την ολοκλήρωση μετά το 2015 του μεγάλου αεροναυτικού εξοπλιστικού προγράμματός της που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη η Τουρκία θα αποκτήσει για πρώτη φορά το αδιαμφισβήτητο πλεονέκτημα στη θάλασσα, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για μια χώρα που δέχεται τόσο έντονη πίεση για κάποιες από τις βραχονησίδες και τις θαλάσσιες περιοχές της. Ακούγεται συχνά ότι η Τουρκία έχει «κι άλλα μέτωπα». Στην πραγματικότητα όμως δεν έχει κανένα μέτωπο που να απαιτεί μαχητικά αεροσκάφη πέμπτης γενιάς ή, πολύ περισσότερο, στόλο με την ισχύ και τις δυνατότητες που αυτή τη στιγμή χτίζει. Εκείνο που συμβαίνει το περιέγραψε πριν από μερικά χρόνια ο τέως αρχηγός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων Χιλμί Οζκιόκ, πατέρας του νέου ναυτικού δόγματος της Αγκυρας, και το επανέλαβε πρόσφατα ο εν ενεργεία διάδοχός του στρατηγός Μπασμπούγ μιλώντας σε αξιωματικούς του Ναυτικού στον ναύσταθμο Golcuk: «Στις αυτοκρατορίεςη ναυτική ισχύς είναι εξαιρετικά σημαντική. Το Ναυτικό έχει διαδραματίσει μεγάλο ρόλο στην επικράτηση και στην υπεροχή της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ολλανδίας, της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Από κάθε άποψη, αν σήμερα η θαλάσσια ισχύς είναι μία φορά σημαντική, αύριο θα είναι πέντε. Στο Αιγαίο έχουμε ήδη προβλήματα και για την επίλυσή τους έχουμε ανάγκη από ισχυρό Πολεμικό Ναυτικό».

Η ανάλυση της δομής των ναυτικών δυνάμεων που χτίζει η γείτονα υποστηρίζει πλήρως τις απόψεις αυτές. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία δημιουργεί όχι έναν αλλά τρεις τουλάχιστον αυτόνομους στόλους, οι οποίοι θα είναι σύντομα σε θέση να ενεργούν ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον, να προβαίνουν σε αποκλεισμούς θαλάσσιων περιοχών, νησιών και νησίδων και να αποκόβουν θαλάσσιους δρόμους την ίδια στιγμή σε διαφορετικά σημεία του Αιγαίου. Επιπλέον οι νέες τουρκικές θαλάσσιες δυνάμεις, με επίκεντρο τις νέες κορβέτες και τις φρεγάτες του τουρκικού στόλου, θα μπορούν, όταν ενεργούν, να προστατεύουν τις μονάδες τους πολύ αποτελεσματικά σε άμυνες ζώνης πολλών ναυτικών μιλίων. Προφανώς εκείνο που διδάχθηκαν οι Τούρκοι από τα Ιμια είναι όχι το να μην τα επαναλάβουν αλλά ότι πρέπει να είναι σε θέση να τα επαναλάβουν πολύ πιο αποτελεσματικά σε πολλαπλά ταυτόχρονα μέτωπα, κάτι που θα είναι πρακτικά αδύνατον να αντιμετωπίσει ο ελληνικός στόλος με την υπάρχουσα δομή δυνάμεών του.

Η αεροπορική ισχύς.

Την ίδια στιγμή η ήδη διαμορφούμενη συντριπτική ποσοτική τουρκική υπεροπλία στον αέρα και κυρίως η εισαγωγή μαχητικού πέμπτης γενιάς τύπου Στελθ θα καταστήσουν την έννοια της αεροπορικής παραβίασης παρελθόν. Οχι επειδή η τουρκική αεροπορία, οπλισμένη με αεροσκάφη πέμπτης γενιάς, θα σταματήσει τις παραβιάσεις αλλά επειδή οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα αδυνατούν τεχνικά να παρακολουθήσουν τα ίχνη των τουρκικών μαχητικών στο Αιγαίο, εκτός από τη στιγμή που οι πιλότοι τους θα το επιθυμούν.

Η Τουρκία είναι μία από τις χώρες που μετέχουν στο πρόγραμμα συμπαραγωγής του JSF, μεταξύ των οποίων βρίσκονται και το Ισραήλ και η Μεγάλη Βρετανία, παρά το γεγονός ότι η δεύτερη είναι χώρα συμπαραγωγός του Εurofighter. Με παραγγελίες που υπερβαίνουν τα 4.000 κομμάτια, το JSF θα καταστεί τα επόμενα χρόνια το αεροσκάφος βάσης της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας. Η εισαγωγή του στο Αιγαίο για λογαριασμό των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων θα δημιουργήσει πρωτοφανείς συνθήκες χάσματος ισχύος ανάμεσα στις δύο χώρες, την ίδια στιγμή που θα έχει ανατραπεί πλήρως κάθε έννοια ποσοτικής ισορροπίας δυνάμεων. Και αυτή ούτε καν λόγω του αεροσκάφους πέμπτης γενιάς αλλά απλώς και μόνο με τον αριθμό των αναβαθμισμένων F16 που θα διαθέτει σήμερα η Αγκυρα και τα οποία ας σημειωθεί ότι θα υποστηρίζονται από τουρκικό εργοστάσιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επιχειρησιακή τους ικανότητα.

ΤΟ ΒΗΜΑ                                                                                                     ΠΗΓΗ:ellinikoforum.blogspot.com

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΧΕΙ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ… ΑΛΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΑΚΕΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΦΕΔΡΕΙΑ ΤΟΥ.

Καθείς εφ ω ετάχθη άλλωστε…

Το εργατικό λαϊκό κίνημα, όχι μόνο δεν είναι αντίπαλος του πατριωτικού κινήματος, αλλά για το ίδιο το πατριωτικό κίνημα, ο αγωνιζόμενος λαός, αποτελεί το πρώτιστο πεδίο αναφοράς του. 

Εργατικό λαϊκό κίνημα, σημαίνει λαός αγωνιζόμενος για τα δίκια του, και το πρωταρχικό δίκαιο αυτού του λαού, είναι το δικαίωμά του σε μια πατρίδα αδούλωτη και ανεξάρτητη.

γράφει ο Reporto

Εργατικό λαϊκό κίνημα σημαίνει, εν δυνάμει και υπό προϋποθέσεις, λαός αγωνιζόμενος για πολιτικές ανατροπές.

Βασική προϋπόθεση αυτών των πολιτικών ανατροπών, είναι ο αγωνιζόμενος λαός να είναι εξοπλισμένος με πολιτικά ανατρεπτικές ιδεολογίες. Οι οποίες ωστόσο θα παραμένουν κενό γράμμα, αν δε συνδυάζονται και με αιτήματα – στόχους που οδηγούν σε πολιτικές ανατροπές.

Όμως η πρώτιστη ιδεολογία αυτού του λαού – του κάθε λαού – είναι η αγάπη του για την ίδια του την πατρίδα. 

Ως άλλο προπατορικό «αμάρτημα» τον συνοδεύει από τη γέννησή του μέχρι και το θάνατο.

Και όσο είναι ύπουλο, δόλιο και επικίνδυνα αποπροσανατολιστικό να επιχειρεί κανείς να φέρει σε αντιπαράθεση την πρωταρχική ιδεολογία του κάθε λαού με τις φιλοσοφικές και ταξικές – ιδεολογικοπολιτικές του προσεγγίσεις...
Άλλο τόσο είναι υπονομευτικό να επιχειρεί να αναστείλει την ενεργοποίηση των πατριωτικών του αντανακλαστικών – παραβλέποντας ότι το επιβάλλουν οι ίδιες οι εξελίξεις – προσδοκώντας να εξασφαλίσει προηγουμένως τη γενικότερη ιδεολογικοπολιτική του «ετοιμότητα» έτσι όπως εκείνος την αντιλαμβάνεται.

Οι εξελίξεις δεν περιμένουν τους ονειροπαρμένους να αφυπνιστούν…

Το «βάστα Τούρκο να γιομίσω» δεν είναι στάση ζωής και πολιτικής δράσης…

Όταν τους όρους και τους χρόνους της αντιπαράθεσης σε κεφαλαιώδη προβλήματα τους καθορίζουν οι διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας, τότε έχει κανείς δύο επιλογές:

- η παραιτείται από τη μάχη ξιφουλκώντας κατά πάντων με λογύδρια, κατακεραυνώνοντας τους πάντες για την πολιτική ανετοιμότητα των μαζών…

- η τσακώνει παραμάσχαλα την αξιοπρέπειά του και μπαίνει σ αυτή τη μάχη, μαθαίνοντας να αγαπά ακόμα και τα λάθη του, εφ όσον αφ΄ξνει τον εαυτό του να διδαχθεί από αυτά…

Οι λαοί άλλωστε  πάντα διδάσκονταν περισσότερα από τη δράση τους και όχι από τους αυτόκλητους υποβολείς της ...επαναστατημένης γνώσης.

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: ΟΡΓΑΝΑ ΠΟΥ ΤΟ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΛΑΚΕΔΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ

Τα όργανα και οι θεσμοί που τα οχυρώνουν, είναι για την εύκολη δουλειά. Για να νομοθετούν και να καταστέλλουν. Είναι για το μεροκάματο του πολιτικάντη δηλαδή, και για το βιοπορισμό του εκτελεστή των εντολών του.

Για τη βρώμικη δουλειά υπάρχουν οι λακέδες. Τα υποκριτικά ανδρείκελα. Όλοι αυτοί που χάνονται μέσα στο πλήθος για να υποκριθούν πως είναι σάρκα από τη σάρκα του. Στην ουσία αποτελούν ένα επικίνδυνο νεόπλασμα. Μια υπεκφυγή της ιστορίας. Μια απάτη της καθημερινότητας. Μια μαύρη τρύπα στην κοινωνία. Τον πιο ύπουλο εχθρό του λαού αποτελούν, κι ας υποκρίνονται ότι μιλάνε για λογαριασμό του.

Θέλει κότσια όμως να μιλάς για τον αγώνα όλων εκείνων που αντιδρούν και αντιστέκονται για το ψωμί και την πατρίδα τους, για το μέλλον των παιδιών τους. Κι αυτά τα κότσια τα αποχτάς, μόνο αν λιώσεις τη σόλα σου στο πεζοδρόμιο. Με τις πρωτοβουλίες και με τα λάθη σου, με την οργή και την αγανάκτησή σου. Αλλά σε κάθε περίπτωση παλεύοντας και όχι αναμασώντας διαδικτυακές απαντήσεις σε διαδικτυακές προκλήσεις, που ούτε καν αυτές δεν τόλμησες.

Το να μην έχεις τα κότσια δεν είναι κακό. Το να διεκδικείς όμως το ρόλο του κριτή των πάντων εκ του ασφαλούς, το μόνο που καταφέρνεις είναι να αποδεικνύεις περίτρανα πως τα "λιοντάρια με πούπουλα" ήταν, είναι και θα παραμένουν ένα γραφικό στολίδι στην πολύπαθη κοινωνία μας.

Επειδή ωστόσο λέγονται και γράφονται πολλά από επαγγελματίες κριτικούς της πολιτικής και των αγώνων, καλό είναι να ξεκαθαριστούν ορισμένες αλήθειες...


- όχι γιατί οι κουτοπόνηρες αλεπούδες δε θα συνεχίσουν να κάνουν κρεμαστάρια όλα όσα ποτέ τους δεν έφτασαν…

- όχι γιατί η συμπαθέστατη συνομοταξία των ανέξοδων φαφλατάδων θα εκλείψει από την καθημερινότητα όλων μας…

Αλλά γιατί οι αλήθειες που αποσαφηνίζονται, θα συνεχίσουν να βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα, σ΄ όλους εκείνους τους άβουλους και άτολμους που θα συνεχίσουν να περνούν την ώρα τους επιχειρώντας μάταια να τις κακοποιήσουν.

ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΩΤΗ:

Το λαθρονομοσχέδιο που η εθνοκτόνος κυρίαρχη πολιτική μετέτρεψε σε νόμο του κράτους, στην πιο ντροπιαστική νύχτα που βίωσε ποτέ το ελληνικό κοινοβούλιο, ούτε αποσπασματικό μέτρο ήταν, ούτε κεραυνό εν αιθρία απετέλεσε.

Ήταν και παραμένει ένα οργανικό κομμάτι μιας πολιτικής συνολικότερης που στοχεύει ευθέως το εργατικό κίνημα, τις υψηλές αξίες αυτού του λαού, αποσκοπεί στην αποδόμηση της Ελληνικής κοινωνίας, αβαντάρει τις λογικές του ενδοτισμού στην εξωτερική πολιτική, προωθεί τα σχέδια της παγκόσμιας διακυβέρνησης, και διευκολύνει τις στρατηγικές επιδιώξεις της Νέας Τάξης.

Υπό το πρίσμα αυτής της προσέγγισης η Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας έθεσε από την πρώτη στιγμή το πλαίσιο της ιδεολογικής και πολιτικής αντιμετώπισής του, και υπό αυτό το πρίσμα επεχείρησε να κρίνει και τη στάση όλων απέναντι στο έκτρωμα.

ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ:

Η καθολική αντίθεση του ελληνικού λαού στο πατριδεμπόριο που επιχειρείται μέσω του λαθρονόμου, είναι σαφέστατα δεδομένη, όπως δεδομένη είναι και η διαφορετικότητα των προσεγγίσεων αναφορικά με τη διαχείριση της αντιπαράθεσης με τους κυβερνητικούς χειρισμούς που το αφορούν.

Αν είχαμε επιλέξει την αναπαυτική θέση του κριτή των πάντων, θα ήταν για όλους εμάς εύκολο να εξαπολύσουμε μύδρους, για όλους εκείνους που «δεν μπόρεσαν» ή «δεν τόλμησαν» να δουν την «αλήθεια» όπως τολμήσαμε ή θελήσαμε να τη δούμε εμείς.

Επιλέξαμε όμως τη δράση. Δύσκολο μονοπάτι η δράση.

Στη δράση δεν αντιπολιτεύεσαι - ακόμα και τον εαυτό σου - επειδή έκανες την κριτική αυτοσκοπό.
Στη δράση συνθέτεις, και κυρίως αγωνίζεσαι.
Στη δράση πολλές φορές είσαι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να ακολουθείς τα γεγονότα γιατί δεν έχεις πάντα την πολυτέλεια να καθορίζεις εσύ την ημερήσια διάταξη στο κουβεντολόι της ζωής.
Και κυρίως στη δράση, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να αποκλείσεις από κανέναν το δικαίωμα να είναι Έλληνας πολίτης, ούτε πολύ περισσότερο να του αμφισβητελις το δικαίωμα να αγωνίζεται γι αυτό.

Αυτό και κάναμε. Δεν είδαμε ούτε μια στιγμή τη διαφορετικότητά μας ως εμπόδιο αξεπέραστο, αλλά τη μετατρέψαμε σε πολύτιμο δυναμικό εργαλείο. 

Την κάναμε κινητοποιήσεις και στάση ζωής. Γι αυτό άλλωστε υπάρχον σήμερα κάποιοι που τρώνε τη σκόνη των κινητοποιήσεων και καταπιάνονται με κριτικές βαρύτητας σαράντα καρδιναλίων για το …χρώμα αυτής της σκόνης. Αυτή είναι η μοίρα τους άλλωστε… Να αμπελοφιλοσοφούν και να τρώνε τη σκόνη. Αν είχαν τα κότσια να είναι πρωταγωνιστές, θα τη δημιουργούσαν με τη δράση τους. Δε θα την έτρωγαν κρίνοντας εκ του ασφαλούς τη δράση άλλων.

ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΡΙΤΗ:

Το λαθρονομοσχέδιο έγινε νόμος. Αλλά την ψυχή αυτού του λαού την εθνική συνείδηση του οποίου επιχειρεί να ξεριζώσει, όχι μόνο δε θα την κατακτήσει ποτέ, αλλά τη δικαιολογημένη αγανάκτησή του θα την μετατρέπει σε δράση για την κατάργησή του στην πράξη.

Και θα τον καταργήσει αυτός ο λαός. Ο ίδιος λαός που δε συμμετείχε στις κινητοποιήσεις όπως θα θέλαμε. Αυτός που ξέρει να ξεσηκώνεται όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, κι ας ξανακάθεται στον καναπέ του μόλις ο κόμπος ξεπεραστεί, μέχρι να εμφανιστεί ο επόμενος.


Δυστυχώς ή ευτυχώς η ιστορία του εργατικού κινήματος και του λαϊκού κινήματος γενικότερα, δεν είναι ελαστικό κορμάκι για όλα τα σώματα.

Και η αναφορά σ αυτή την ιστορία, δεν αποτελεί φάρμακο δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. 

Πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για κατά παραγγελίαν αναφορά. Και ακόμα χειρότερα όταν έχουμε αποφασίσει προκαταβολικά τι θέλουμε να αποδείξουμε, και εκ των υστέρων καταφεύγουμε τσιτατολογώντας στην ιστορία του εργατικού – λαϊκού κινήματος, αναζητώντας επαναστατικό άλλοθι και αποκούμπι.

Και αυτή η ιστορία του εργατικού - λαϊκού κινήματος, που δεν ήταν ευθύγραμμη, έχει και εξεγέρσεις, έχει και επαναστάσεις, έχει και ανατροπές, δυστυχώς έχει και καναπέδες. Κι όποιος αυτό δεν τολμά να το δει γιατί κάποιοι του είπαν πως όσο πιο φανφαρώδικα μιλά για την επανάσταση, τόσο πιο εύκολα θα καταλάβει στον ύπνο του τη Βαστίλη, απλά πελαγοδρομεί. Ταυτόχρονα έχει υποτιμήσει ανεπίτρεπτα τις δυνατότητες και τα μέσα που έχει το πολιτικό σύστημα να καθηλώνει στους καναπέδες.

Βαθειά μας πεποίθηση, είναι πως η όξυνση της οικονομικής κρίσης διευκολύνει την αφύπνιση των μαζών.
Η προσφυγή του πολιτικού συστήματος στην περαιτέρω συρρίκνωση των δημοκρατικών ελευθεριών και την καταστολή, θα εξάψει ακόμα περισσότερο την οργή των εργαζομένων.
Επιδίωξή μας είναι τα αιτήματα του λαϊκού κινήματος να πολιτικοποιηθούν έτι περαιτέρω. Οι αγωνιστικές διαθέσεις αυτού του λαού που στις μέρες μας ξεχύνεται στους δρόμους αντιδρώντας στα μέτρα εξόντωσης, δεν έχουν ανάγκη από λιβανωτούς και βαθυστόχαστες κουραδολογίες.

Αν αυτός ο αγώνας μείνει στη λαγνεία του αιτήματος, τότε θα ξεφουσκώσει την επόμενη μέρα στην πρώτη «παροχή» που θα κληθεί να τον εκτονώσει. 

Αν αυτός ο αγώνας δε συνδυαστεί με γενικότερα πολιτικά αιτήματα, πολιτικής ανατροπής και εθνικοανεξαρτησιακού χαρακτήρα που εκ των πραγμάτων τίθενται στην ημερήσια διάταξη, τότε θα ξεφουσκώσει σαν τρύπιο ασκί.

Και θα ξεφουσκώσει γιατί απλά θα τον τροφοδοτεί το πρόβλημα... και όχι το αίτημα. 

Αλλά ποιος να καταλάβει τη σημασία αυτής της διαφοράς…

Κι όσο αυτή την αλήθεια δε θα την κατανοούν οι αμπελοφιλόσοφοι των δήθεν «πολιτικών» αναλύσεων, θα αποδεικνύονται απλά ανεπαρκέστατοι και λίγοι.

Η Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας, δεν επέλεξε να ηγηθεί. Προσπάθησε να εμπνεύσει το κίνημα σ έναν αγώνα αγνό και όμορφο.

Δεν επεδίωξε να αντικαταστήσει το κίνημα. Επιχείρησε να συμπληρώσει τις επεξεργασίες, τις ιδέες και τους στόχους του, με τα επίκαιρα ζητήματα που υποθηκεύουν το μέλλον του τόπου.

Αλλά και…
Δεν αρκέστηκε στο ρόλο της κλασομπανιέρας. Τόλμησε να διατυπώσει προτάσεις για γενικευμένη απειθαρχία, για πολιτική αντίσταση, για φορολογική επανάσταση των ελλήνων πολιτών.

Δε φοβάται τη σύγκρουση με την αντιπρόταση. Αλλά θεωρεί άθλιο το μηδενισμό.

Δεν επέλεξε να γίνει λακές του συστήματος. Τόλμησε να το αμφισβητήσει.

Δεν επέλεξε πρακτικές σεχταρισμού και εσωστρέφειας την ώρα της δράσης. Μπήκε στη δράση με όποιο τρόπο μπορούσε.

Και το σημαντικότερο…

Έχει μόνο δυό μήνες ζωής και τους πήρε και τα σώβρακα.

Κι αν κατάφερε να έχει μια συμβολή – την όποια συμβολή – στην ανάδειξη των εφιαλτικών για τον τόπο συνεπειών του λαθρονόμου και όχι μόνο, είναι γιατί δεν έφτυσε το κίνημα αλλά το κάλεσε στη δράση.

Και κυρίως γιατί δεν επέλεξε το ρόλο του πολιτικού λακέ στην υπηρεσία του συστήματος, αλλά την αντιπαράθεση μαζί του.                                                                                     ΠΗΓΗ:ellinikoforum.blogspot.com                     

Να που πηγαίνει ο 14ος μισθός....

                                                                                                                                                                     Τη φωτογραφία την έστειλε αναγνώστης....
Τα συμπεράσματα δικά σας...                                         ΠΗΓΗ:udemand.blogspot.com

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΡΟΔΟΤΗΣ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.... ΚΑΙ Ο ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ;;; ΚΑΙ Η ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ;;;;

UDEMAND ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΗΓΕΤΗΣ...

Με φρίκη και αγωνία διαπιστώνουμε ότι σύμφωνα με απόφαση της Βουλής θα αλλοιωθούμε ως έθνος και θα γίνουμε ένα μικρό και αδύναμο προτεκτοράτο σύμφωνα με τις επιθυμίες του ...αρχιτέκτονα της διάλυσης του ελληνισμού Τζορτζ Σόρος.

Ο Παπανδρέου ήρθε στη εξουσία και τώρα εξοφλεί γραμμάτια. Έχει διατεταγμένη αποστολή??

Αλήθεια, ο εμπνευστής της δημόσιας διαβούλευσης γιατί βιάζεται τόσο πολύ να κάνει κάτι τόσο προδοτικό?

Γιατί βιάζεται να βάλει την ταφόπλακα στον τάφο που άνοιξε για την Ελλάδα ο πατέρας του και μετέτρεψε αυτή την περήφανη χώρα σε περίγελο του κόσμου?

Γιατί δεν δέχεται το ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ??Τι πιο δίκαιο από το να αφήσει το λαό να αποφασίσει?Γιατί δεν μας είχε καν εξαγγείλει προεκλογικά τις προθέσεις του για την ιθαγένεια και τώρα βιάζεται να το περάσει σε μια νύχτα?

Πως είναι δυνατόν ο Τσίπρας, ένα ασήμαντο ανθρωπάριο, που δεν έχει εργαστεί ποτέ στη ζωή του, να κρίνει την τύχη αυτής της χώρας?

Πως είναι δυνατόν ο Σαμαράς, ο ... απόγονος της Πηνελόπης Δέλτα, να δέχεται αυτό το γεγονός τόσο ήπια και να μην ζητά καθημερινά, σε όλους τους τόνους, ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ?Αλήθεια, η Πηνελόπη Δέλτα θα πρόδιδε ποτέ την Ελλάδα όπως αυτός?Ξέρει με πονηριά να καπηλεύεται το όνομά της αλλά δεν υπακούει στα κελεύσματά της.

Δεν το καταλαβαίνει ότι δεν πείθει, ότι υποτιμά τη νοημοσύνη μας, όταν λέει ότι θα το καταργήσει όταν θα έρθει στην εξουσία?

Και ποιος του είπε ότι είναι βέβαιο ότι θα γίνει πρωθυπουργός, ότι θα συνεχίσει να υπάρχει το κόμμα της Ν.Δ. και δεν θα εμφανιστεί από το πουθενά το κόμμα των αλβανοφώνων.

Τώρα όμως που ανέφερα τους Αλβανούς θυμάμαι συνειρμικά ότι αυτός άνοιξε ανεξέλεγκτα τα ελληνικά σύνορα και εισέρευσαν στην Ελλάδα ναι μεν έντιμοι βορειοπηρώτες, μεροκαματιάρηδες αλβανοί αλλά και όλη η αλβανική μαφία... Όλοι οι Αλβανοί κακοποιοί που βγήκαν από τις φυλακές της Αλβανίας και βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα.Και η χώρα μας γέμισε καλάσνικοφ, ναρκωτικά, σκληρή μαφία...

Αλήθεια που είναι ο Ιερώνυμος??

Γιατί κάθεται κρυμμένος και εμφανίζεται, σαν καλό πιόνι, στο Υπουργικό συμβούλιο του Παπανδρέου?

Αλλά τι να περιμένει κανείς από την Εκλλησία πια όταν ο Παντελεήμων της Αττικής με τα τόσα σκάνδαλα και ανομίες που διέπραξε θα δικαστεί ύστερα από απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος από τον Πατριάρχη. Λες και δεν υπάρχει απόφαση -καταδικαστική- γι' αυτόν. Λες και πρέπει να περιμένουμε την "αλάθητη" κρίση του Βαρθολομαίου.

Να γιατί τέτοιες ώρες θα ήθελα να είχα δίπλα μου τον Χριστόδουλο.

Θα ήθελα να είχα δίπλα μου έναν ηγέτη του διαμετρήματος του Τάσου Παπαδόπουλου.

Αλήθεια που είναι οι πνευματικοί ταγοί αυτής της χώρας?

Που είναι η Ακαδημία Αθηνών?

Τι φοβούνται? Τις καρέκλες τους? Τώρα που το θυμάμαι και τότε με τον Παπαδόπουλο το ίδιο έκαναν. Τις μαριονέτες.

Αν νομίζετε όμως ότι θα ενταφιάσετε τον Ελληνισμό απατάσθε πλάνην οικτρά...               Υπάρχει ο Ελληνισμός της Διασποράς.Και αυτός θα κρατήσει το κερί αναμμένο...ΠΗΓΗ:udemand.blogspot.com 

Η σιωπή των ταγών

Tου Χρηστου Γιανναρα
Η εξεταστική της Βουλής επιτροπή για το Βατοπέδι ανέλαβε να διερευνήσει τις περίεργες οικονομικές συναλλαγές της αγιορείτικης μονής με το ελλαδικό κράτος. Το περίεργο των συναλλαγών έγκειται, κυρίως, σε υπερτιμήσεις της αξίας εδαφικών εκτάσεων ιδιοκτησίας της μονής που ανταλλάχθηκαν με ακίνητα του δημοσίου.
Το θέμα που ειδικότερα ενδιαφέρει την επιτροπή της Βουλής είναι αν, από τους πακτωλούς των χρημάτων, στους οποίους μεταφράστηκαν οι υπερτιμήσεις των βατοπεδινών κτημάτων, επωφελήθηκαν λάθρα κομματικοί μηχανισμοί με τη μεσολάβηση των υπεύθυνων για την ανταλλαγή υπουργών. Είναι γνωστό ότι η εμπορευματοποίηση της πολιτικής (στην Ελλάδα ασύδοτη) απαιτεί ιλιγγιώδη ποσά που μόνο η διαπλοκή των κομμάτων με διεφθαρμένους χρηματοδότες μπορεί να εξασφαλίσει.
Και η μεν εξέλιξη του εξεταστικού έργου που ανέλαβε η επιτροπή της Βουλής, αφήνει μάλλον αδιάφορους εμάς τους πολίτες. Γιατί ξέρουμε ότι οι εξεταστικές επιτροπές δεν εξετάζουν ποτέ το πραγματικό υπό εξέτασιν πρόβλημα, απλώς ψάχνουν αφορμές για να συνεχίζεται ο αλληλοδιασυρμός των «κομμάτων εξουσίας». Ομως, αυτό που μάλλον ενδιαφέρει μια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας (στο εσωτερικό και στη διασπορά) είναι ο διεθνής διασυρμός μιας ιστορικής (χιλίων εκατό χρόνων) μονής, αλλά και του αγιορειτικού συνολικά μοναχισμού (με αυθαίρετη γενίκευση των εντυπώσεων), όπως και της παράδοσης, στο σύνολό της, των μεταφυσικών αναζητήσεων και ψηλαφήσεων, μήτρας και άξονα του πολιτισμού των Ελλήνων.
Ο διασυρμός έχει αφορμές άμεσα προκλητικές και σκανδαλώδεις. Πρώτη, η κραυγαλέα ασυνέπεια των θλιβερών αυτών ρασοφόρων, οι δίχως προσχήματα αντιφάσεις τους: Ανθρωποι που εκούσια και αυτοπροαίρετα έκαναν το άλμα να επιλέξουν την ελευθερία της ακτημοσύνης, την ισόβια πτωχεία, να εμφανίζονται ανετότατα προσαρμοσμένοι στους πυρετώδεις ρυθμούς της καθημερινότητας λυκανθρώπων της αγοράς: ατσίδες στα τεχνάσματα της επενδυτικής κερδοσκοπίας, στη φοροδιαφυγή με off shore εταιρείες, μανιακοί στο κυνηγητό του χρήματος, πολυμήχανοι στη διαπλοκή με τον κομματικό υπόκοσμο της πολιτικής.
Δεύτερη χειροπιαστή αφορμή διασυρμού: η επιδεικτική καπηλεία ιερών και οσίων με στόχο και πάλι το χρήμα, την εξουσιαστική ισχύ της εύνοιας των ισχυρών. Της ίδιας μονής θλιβεροί ρασοφόροι να περιφέρουν σε βίλες μεγαλοπλουσίων και αμοραλιστών ηγεμόνων ιερά κειμήλια της αγιορειτικής πολιτείας, να τα εξευτελίζουν σαν να πρόκειται για φετίχ μιας πρωτόγονης μαγικής θρησκευτικότητας, χρυσοπουλημένη τροφή στην απροσχημάτιστα ωμή, ενορμητική (των ενστίκτων) θρησκοληψία. Ολοφάνερα άσχετοι οι ρασοφόροι με το εκκλησιαστικό γεγονός, έμπρακτα αποκομμένοι από το σώμα της Εκκλησίας, τη γλώσσα - έκφραση, το ήθος και τις στοχεύσεις του εκκλησιαστικού αθλήματος, προσπαθούν με το χρήμα τους να εξαγοράσουν την ανοχή ή και την εύνοια Πατριαρχείων, να επιβάλουν τις προτιμήσεις τους σε εκλογές προκαθημένων αυτοκέφαλων Εκκλησιών, να επηρεάσουν τον πολιτικό βίο και τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, να παρέμβουν στις σχέσεις Κωνσταντινούπολης και Μόσχας και μύρια όσα ανάλογα.
Δύσκολο να αντικειμενοποιήσει κανείς τις δραστικότερες αφορμές διασυρμού του αγιορείτικου μοναχισμού και της ελληνικής εκκλησιαστικής παράδοσης με αφορμή τα σκάνδαλα της μονής Βατοπεδίου. Δύσκολο, γιατί εντοπίζονται αυτές οι αφορμές κυρίως στη φυσιογνωμική σημειολογία που μεταφέρει το τηλεοπτικό θέαμα: Εκφράσεις προσώπων, είδος βλεμμάτων, τύπος χαμόγελου, στάσεις σωμάτων, γλώσσα των χειρονομιών:
Πώς να αποδείξεις την κατάφωρη ψευτιά στα ευσεβίστικα τυποποιημένα χαμόγελα, τη μοχθηρότητα στο σκοτεινό βλέμμα που καμουφλάρεται με ταπεινόσχημη χαμαιθωρία, τη δαιμονική οίηση και τη μανιακή δίψα εξουσιασμού ανθρώπων που ντύνεται την κυρτωμένη κακομοιριά γυναικώδους αιδημοσύνης. Τέτοια στοιχεία τα διαβάζει κανείς στην τηλεοπτική εικόνα, αλλά δεν μπορεί να τα επικαλεστεί σαν αντικειμενικές αφορμές διασυρμού του μοναχισμού και του εκκλησιαστικού γεγονότος. Γιατί δεν είναι κοινό για όλους τους θεατές της εικόνας το κριτήριο - αισθητήριο διάκρισης της υγείας από την αρρώστια, του ασκητικού αθλήματος από τη συμπλεγματική διαστροφή του.
Σίγουρα, δεν είναι πια κοινό ούτε και το κριτήριο διάκρισης της αυθεντικής ομορφιάς από το κιτς του νεοπλουτίστικου εντυπωσιασμού. Ο πολιτισμός μας σήμερα (ο κοινός τρόπος του βίου) μάς έχει εθίσει να κρίνουμε την ομορφιά σαν διακοσμητικό, υποκειμενικά ευφραντικό στοιχείο, όχι ως γλώσσα αποκάλυψης, γλώσσα φανερώσεων αλήθειας. Γι’ αυτό και δεν αντιδρούμε στο ψεύτικο χρυσοκέντημα βιομηχανικά εξομοιωμένων κακόγουστων αμφίων, στη νευρωτική ταυτοχρονία των διακόνων όταν θυμιατίζουν σαν μαριονέτες τον ηγούμενο, δεν μας ενοχλεί ο αυτοκρατορικός μανδύας στους ώμους και το σκήπτρο στο χούφτιασμα άξεστου λαϊκότροπου χρήστη – μια μεγαλοπρέπεια - κονσέρβα που έχει πάψει να παραπέμπει σε οτιδήποτε άλλο πέρα από την επίδειξη.
Kαι η μεν Βουλή των Ελλήνων έφτιαξε (έστω προσχηματικά) μιαν εξεταστική επιτροπή για τις ενδεχόμενες ευθύνες υπουργών στο βατοπεδινό σκάνδαλο. Γιατί άραγε οι επίσκοποι του εκκλησιαστικού σώματος και η «σύναξη» των αγιορειτών ηγουμένων δεν αισθάνθηκαν την παραμικρή ανάγκη να παρέμβουν στον πιο οδυνηρό (πρόξενο αγανάκτησης) σκανδαλισμό από όσους έζησε η ελληνική κοινωνία εδώ και πολλές δεκαετίες; Αν από υπερβολή μακροθυμίας δεν θέλησαν να παραδειγματίσουν τους αυτουργούς του ανυπόφορου σκανδάλου, δεν ενδιαφέρονται τουλάχιστον να φωτίσουν στις συνειδήσεις τη διαφορά της υγείας από την αρρώστια, της γνησιότητας από τη διαστροφή; Μπορεί να μένει αναπάντητη από τους εκφραστές της εκκλησιαστικής εμπειρίας και μαρτυρίας η δαιμονική αναίδεια του ισχυρισμού ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»: ότι προκειμένου να επισκευάσουν το μοναστήρι τους οι Βατοπεδινοί δικαιολογούνται να μετέρχονται κάθε κόλπο οικονομικής ραδιουργίας, να ανεβοκατεβαίνουν σε χρηματιστήρια, εταιρείες επενδύσεων και υπουργικά γραφεία, ρασοφορεμένες ατσίδες στις μπίζνες;
Με τα κριτήρια της εκκλησιαστικής μαρτυρίας, ακόμα και τα προσχήματα «φιλανθρωπίας» (ιδρύματα και κοινωφελή έργα που φιλοδοξούσε να γεννοβολήσει η ασυμμάζευτη χρηματολαγνεία των Βατοπεδινών) είναι βδέλυγμα, όταν απλώς καμουφλάρουν τη φαρισαϊκή αυτάρκεια και τον ναρκισσισμό. Πόσο βαθύς είναι ο λήθαργος;                                                                      ΠΗΓΗ:news.kathimerini.gr

Με φως και με θάνατον (Δ’): Ευαγόρας Παλληκαρίδης: Από τους κορυφαίους ο πιο κορυφαίος!

Κορυφαίος από τους κορυφαίους. Νεαρός με το σφρίγος της νιότης του, με την ποίησή του να μαρτυρεί ένα παιδί ευαίσθητο και θαρραλέο, ένα παιδί -ακόμη- που μάθαινε να ερωτεύεται σαν όλοι οι ομήλικοί του, αλλά και να παραμένει αθεράπευτα ερωτευμένο με την Ελλάδα-Ελευθερία, τη μεγάλη αγαπημένη.

Ο Ευαγόρας γεννήθηκε στη Τσάδα της Πάφου το 1938. Ήδη από ηλικία 15 χρόνων, πρωτοστάτησε στις μαθητικές διαδηλώσεις κατά των εορτασμών της στέψης της βασίλισσας Ελισάβετ. Όταν το 1955 ξεκινούσε ο αγώνας του κυπριακού Ελληνισμού για την Ένωση, ο Ευαγόρας δεν μπορούσε να λείπει. Δεν ήταν γεννημένος για να γράψει απουσία!

Στις 17 Νοεμβρίου σε μία άλλη μαθητική διαδήλωση οργανωμένη από την ΑΝΕ κατά των Βρετανών δυναστών ο Ευαγόρας συνελήφθη και δύο ημέρες αργότερα οδηγήθηκε στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετέσχε σε οχλαγωγία. Παραμονή της εξ αναβολής παρουσίασής του ενώπιον του Άγγλου δικαστή, ο Ευαγόρας παίρνει την απόφαση να φύγει για το βουνό, να γίνει αντάρτης για το Φως ή τον Θάνατο. Ανακοινώνοντας την απόφασή του στον πατέρα του, Μιλτιάδη, θα πάρει την απάντηση:

«Παιδί μου, εκεί που θα πας πρόσεξε προ πάντων να 'σαι τίμιος και ηθικός... πήγαινε στην ευχή μου!»

Η ώρα, ήταν, περασμένη και η επιθυμία του να αποχαιρετίσει τους συμμαθητές του, οδηγεί τον αθεράπευτο ποιητή να γράψει ένα ποίημα και να το καταλείψει στα έδρανα του σχολείου του. Την επόμενη ημέρα οι συμμαθητές του θα διαβάζουν:

«Παλιοί συμμαθηταί,
Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.



Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.


Θ’ αφήσω αδέλφια συγγενείς,
τη μάνα, τον πατέρα
μες τα λαγκάδια πέρα
και στις βουνοπλαγιές.


Ψάχνοντας για τη Λευτεριά
θα ‘χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι,
βουνά και ρεματιές.


Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,
θα ‘ρθει το καλοκαίρι
τη Λευτεριά να φέρει
σε πόλεις και χωριά.


Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.


Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ,
θα μπω σ’ ένα παλάτι,
το ξέρω θάν’ απάτη,
δεν θάν’ αληθινό.


Μες το παλάτι θα γυρνώ
ώσπου να βρω τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο
να κάθεται σ’ αυτό.


Κόρη πανώρια θα της πω,
άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου,
μονάχα αυτό ζητώ.


Γεια σας παλιοί συμμαθηταί.
Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας.
Κι όποιος θελήσει για να βρει
ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο,


Ας πάρει μιαν ανηφοριά
ας πάρει μονοπάτια
να βρει τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.


Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα.
Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης»

Ένα χρόνο αργότερα, ο Ευαγόρας θα συλληφθεί κατά τη μεταφορά πυρομαχικών και οπλισμού (ένα πολυβόλο Μπρεν). Παραπέμφθηκε σε μια δίκη παρωδία από τους κατακτητές. Η θανατική ποινή ήταν προδεδικασμένη και δεν διαφοροποιήθηκε παρ’ όλο που το όπλο ήταν αχρησιμοποίητο και σε μη άμεσα χρησιμοποιήσιμη μορφή (γρασαρισμένο και αποσυναρμολογημένο). Κατά τις μαρτυρίες ο Ευαγόρας υποβλήθηκε σε διάφορα βασανιστήρια και σε ορούς της αλήθειας, αλλά δεν υπέκυψε και δεν αποκάλυψε κάποια πληροφορία. Τότε «κατέφυγαν στον εκβιασμό του πονεμένου γονιού.

Ο Τούρκος βοηθός αστυνόμος της Πάφου εκάλεσε τον Μιλτιάδη στην Αστυνομία. Τον έβαλε να καθίσει απέναντί του κι άρχισε να του λέει:

-Η κατηγορία εναντίον του γυιου σου προνοεί καταδίκη σε θάνατο. Να, και το σχετικό διάταγμα του Κυβερνήτη. Διάβασέ το. Θέλεις να του μιλήσεις, για να μας πει κάτι; Πού έχουν π.χ. κρύπτη με όπλα, πού κρύβονται οι σύντροφοί του... Αν δώσει τέτοιες πληροφορίες, θ’ αποφύγει τον θάνατο... Λοιπόν, θέλεις να του μιλήσεις;...

Τινάχτηκε απ’ τη θέση του ο πλατύστερνος Μιλτιάδης. Τέτοιο ανοσιούργημα δεν θα το ’κανε ποτέ, ποτέ!
 -Όχι, είπε. Xίλιες φορές όχι. Και καθώς τα ’λεγε, άστραψε η θωριά του.
-Μ’ αυτές τις προτάσεις δεν θέλω ούτε να δω τον Ευαγόρα, ούτε να του μιλήσω...

Έφυγε γυρίζοντας με ολοφάνερη περιφρόνηση την πλάτη στον πληρωμένο Τούρκο.

Φτάνοντας σπίτι, διηγήθηκε το γεγονός στη μάνα. Τινάχτηκε κι εκείνη κι είπε:
-Δε γέννησα εγιώ παιδί, που θα το πουν προδότη! Χαλάλιν της πατρίδας μου το γαίμαν του παιδκιού μου!

Την παλληκαριά της οικογένειας συμπλήρωσε και τράνεψε ο νεαρός Ευαγόρας. Πορεύθηκε αγέρωχος στη δίκη. Στη δίκη «ο Άγγλος δικαστής Σω διάβασε το “κατηγορητήριο”. Τελειώνοντας σήκωσε το κεφάλι, στράφηκε προς τον κατηγορούμενο, τον κοίταξε ερευνητικά. Διασταυρώθηκαν τα βλέμματα. Γεμάτο απορία το βλέμμα του δικαστού. Ίσως -ποιος ξέρει;- να μη πίστευε και τόσο σε τούτη τη δίκη. Περήφανο και γαλήνιο το βλέμμα του ήρωός μας.

-Παραδέχεσαι; τον ρώτησε ο λειτουργός του άνομου νόμου.
-Παραδέχομαι, είπε απερίφραστα ο έφηβος.
-Έχεις τίποτε να πεις, για να μη καταδικασθείς σε θάνατο; ρώτησε και πάλι ξερά ο δικαστής.
-Γνωρίζω ότι θα καταδικασθώ σε θάνατο, είπε ο Ευαγόρας. Θα με κρεμάσετε, το ξέρω. Ό,τι έκαμα, το έκαμα σαν Έλληνας Κύπριος, που ζητά τη λευτεριά του. Εύχομαι να είμαι ο τελευταίος Κύπριος που θ’ αντικρύσει την αγχόνη. Ζήτω η Ένωσις της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα! Τίποτε άλλο!

Φυσικά ο Ευαγόρας δεν άφησε και πολλά περιθώρια υπεράσπισης, αφού παρά τις υποδείξεις των δικηγόρων του παραδέχθηκε ενοχή. Ως Έλληνας Κύπριος... που ζητά την Ελευθερίαν του, τόσο απλά, τόσο ατόφυια.

Την επομένη της καταδίκης του όλος ο κόσμος αρχίζει μια τιτάνια προσπάθεια από τον σύμπαντα Ελληνισμό σε Κύπρο, Ελλάδα και αλλαχού να του απονεμηθεί χάρη. Τα βασικά επιχειρήματα ήταν πως έπρεπε να σωθεί η ζωή ενός νέου, αλλά και το ότι οι Άγγλοι δεν τον είχαν κατηγορήσει για εκτέλεση ή συμμετοχή σε μάχη, αλλά μόνο για μεταφορά οπλισμού. Ωστόσο, οι αποικιοκράτες παραμένουν ασυγκίνητοι. Ο κυβερνήτης της Κύπρου Χάρτινγκ, η Βρετανική κυβέρνηση και η βασίλισσα Ελισάβετ απορρίπτουν το αίτημα.

Παραμονή της εκτέλεσης της ποινής, οι συγγενείς επισκέπτονται τον μελλοθάνατο Ευαγόρα για να του δώσουν κουράγιο, αλλά τελικά είναι ο Ευαγόρας που δίνει θάρρος στους άλλους. Αφού συνέστησε στον πατέρα του να μη λυπάται, τον παρακάλεσε να στείλουν μια λαμπάδα στον Άη Γιώργη και τη μητέρα του να τη δει και να του φέρει τον σταυρό του -την έσχατή του ελπίδα- τον οποίο του αφαίρεσαν όταν τον συνέλαβαν.

Την τελευταία ημέρα του ήρωα ήρθαν ξανά να τον δουν. Δεν τους άφησαν όμως να τον φιλήσουν για στερνή φορά, γιατί έτσι όριζε ο νόμος.

«Μέσα απ’ τα κάγκελα, πίσω από μια σιδερένια και άλλη μια συρμάτινη πόρτα ο Ευαγόρας. Απ’ έξω η μάνα, πατέρας, συγγενείς. Του 'φεραν και τον σταυρό και τον παρέδωσαν στον Άγγλο αξιωματικό, για να του τον δώσει. Πάντα χαρούμενος ο Ευαγόρας, αφάνταστα ήρεμος και γαλήνιος. Άστραψε όμως πιο πολύ τώρα το εφηβικό του πρόσωπο και πεταλούδισαν τα βλέφαρά του, καθώς πέρασε στον λαιμό του το σύμβολο του θριάμβου. Τώρα θα βγει συντροφιά μαζί του. Θα βαδίσει άφοβα προς την αθανασία...» 

Ήλπιζε πως κάτι θα γινόταν; Έτσι είπε. Αλλά στα τελευταία λόγια στην αδερφή του παράγγελλε:
-Δεν θέλω να λυπηθείτε, ό,τι και να γίνει.

«Βγήκαν κάποτε από τη φυλακή ο γέρος κι η γριά μάνα. Οι δημοσιογράφοι τους κύκλωσαν. Βλέπουν τον πατέρα ακμαίο, μ’ ένα χαμόγελο ταπεινό και θριαμβευτικό και τρίβουν τα μάτια τους. “Τι σόι άνθρωποι είναι τούτοι;” ακούστηκε να λέει απορημένος ένας Εγγλέζος δημοσιογράφος. “Φαίνεται πως η ελληνική μυθολογία με τους τίτλους και τους ήρωας δεν είναι καθόλου μυθολογία!” “Έλληνες!” τ’ απάντησε κάποιος άλλος, που τον έπνιγε η αγανάκτηση. “Αλλ’ αυτή η λέξη δεν μεταφράζεται στ’ αγγλικά, κι αν μεταφρασθεί, δεν θα την καταλάβετε!” Ο γέρος αντί ν’ αναλυθεί σε δάκρυα, αντί να πει κάτι επαινετικό για τα τελευταία λόγια και τις τελευταίες ηρωικές στιγμές του παιδιού του, σταμάτησε. Πήρε βαθιά ανάσα κι άρχισε ν’ απαγγέλλει τούτους τους στίχους, ενώ στο πρόσωπό του καθρεφτιζόταν όλο το μεγαλείο της αδάμαστης ελληνικής ψυχής:

Το δέντρον, που φυτεύτηκεν
’εν τζι εν ματζιδονήσιν,*
που θέλει κόπριν τζιαι νερόν
για να καρποφορήσει!
Τα δέντρα που φυτέψασιν
για να καρποφορήσουν
θέλουν λεβέντικα κορμιά
γαίμαν να τα ποτίσουν!

(*δεν είναι μαϊντανός)

Τίποτε δεν κατάλαβαν οι ξένοι δημοσιογράφοι. Έμειναν μόνο να τον κοιτάζουν εκστατικοί. Μα οι Έλληνες έσκυψαν, του ’σφιξαν το χέρι, του το φίλησαν με βαθύ σεβασμό. Αυτοί κατάλαβαν...»

Εμείς μήπως καταλάβαμε έστω και κάτι; Έστω λάβαμε ένα χτύπο της καρδιάς τους;

Στα τελευταία του λόγια, στο τελευταίο του γράμμα δηλώνει:

«Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»

Λίγες ώρες αργότερα ο 18χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης, με το βάρος του ονόματος ενός αρχαίου επαναστάτη βασιλιά της Σαλαμίνος στις πλάτες του και με την παλληκαριά της Ρωμιοσύνης, σήκωσε τον σταυρό του και πορεύτηκε το στερνό ταξίδι προς την αγχόνη. Με την πίστη στον Θεό και με τη σκέψη στην πεντασύλλαβη λέξη, σ’ εκείνη για την οποία ήρθε «ως εδώ», στην «πανώρια κόρη» σ’ «ΕΚΕΙΝΗΝ, την οποίαν κάθε άνθρωπος επιθυμεί πιο πολύ απ’ όλα», όπως έγραφε στο τελευταίο γράμμα του προς την αδερφή του. Έτσι ολοκλήρωσε ακόμη ένας υπέροχος νέος της Κύπρου του χθες την «πιο όμορφη μέρα της ζωής του».

Η αβάστακτη σύγκριση
Σήμερα, εμείς στα ίδια χώματα περπατώντας και την ίδια λαλιά μιλώντας, με το ίδιο αίμα και την ίδια ιστορία κουβαλώντας βαυκαλιζόμαστε με κούφιες «αξίες» των πρόσκαιρων και τον ανόσιων. Διαγράφουμε βαθμηδόν τις χθεσινές σελίδες απ’ το βιβλίο, τις σελίδες που οφείλαμε να θυμόμαστε. Βαφτίσαμε αυτές τις σελίδες «ανεπιθύμητες» και «ακραίες» και τις παραπετάξαμε σε κάποια γωνιά μιας ξεχασμένης αίθουσας. Δεν μας κάνουν πια, δεν πάνε με το κίτρινο lifestyle. Η ξανθή του τηλεοπτικού γυαλιού και η άλλη που ξεγυμνώθηκε μπροστά σ’ όλους θεωρούνται σαν τα μόνα άξια λόγου σε μια χώρα που βούλιαξε στα χρέη, σ’ ένα νησί που αντικρίζει καθημερινά τη λαβωματιά του στον Πενταδάκτυλό, σ' ένα έθνος που έπαψε να έχει όραμα για το μέλλον!

Στενέψαμε την οπτική μας και σμικραίνουμε την καρδιά μας. Δυσκολευόμαστε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε χάνοντας την πυξίδα μας. Δυσκολευόμαστε να θυσιάσουμε κάτι, πόσο μάλλον να θυσιαστούμε. Είμαστε δεμένοι πισθάγκωνα στο ερέβινο κενό. Η νύκτα η δικιά μας σ’ αυτό το ψεύτικο κουτί δεν έχει ήλιους, μόνο δίκτυα αράχνης που μας κρατούν μακριά απ’ το φως. Στον θάνατον... ακαταπαύστως! Πολλοί από μας θα φύγουν «μια μέρα από τη ζωή χωρίς να έχουν πάρει καν είδηση τι τους συνέβει...» (Ο. Ελύτης: Ιδιωτική Οδός)! Πολύ φοβάμαι πολλοί από μας θα φύγουμε χωρίς να έχουμε καταλάβει τίποτε!

Υ/Γ. Μεταξύ της καταδίκης και της εκτέλεσης του Ευαγόρα Παλληκαρίδη μεσολάβησε ένας μήνας και σ’ αυτόν τον χρόνο έγινε μεγάλη δραστηριοποίηση διεθνώς και διαβήματα σε ξένες χώρες και διεθνή βήματα για να δοθεί χάρη και να απαλλαγεί από τη θανατική ποινή ο Ευαγόρας.


«Συγκινούνται όσοι αγαπούν την ελευθερία. Ένας Αμερικανός γερουσιαστής, γοητευμένος από την αντρίκια συμπεριφορά του εφήβου, τηλεγράφησε ικετευτικά στον Χάρντινγκ. “Τον υιοθετώ”, του έλεγε. “Θα τον στείλω εδώ για ανώτερες σπουδές.” Αλλά ο Κυβερνήτης με ύπουλη διπλωματικότητα απέρριψε την ανθρωπιστική πρόταση.


Ευτυχώς, Χάρντινγκ! Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης θα μείνει στην αιωνιότητα ως ένας εραστής της Ελευθερίας, οραματιστής και ήρωας και όχι σαν ένας σπουδασμένος, «επιτυχημένος» και βολεμένος «πρώην αγωνιστής»!

Βασικές πηγές: 

(α) Νικόλαος Π. Βασιλειάδης (1995), Εθνομάρτυρες του Κυπριακού Έπους: 1955-59, Σωτήρ, Αθήνα, σ. 149-158. 

(β) Βικιπαίδεια, λήμμα Ευαγόρας Παλληκαρίδης (http://el.wikipedia.org/wiki/Ευαγόρας_Παλληκαρίδης) 

Σχετικά βίντεο και τραγούδια:
(α) Η πιο όμορφη ώρα, Ευαγόρας Παλληκαρίδης (ταινία του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Κύπρου) 
(β) Ευαγόρας Παλληκαρίδης (απόσπασμα αφιερώματος του ΡΙΚ) 
(γ) Θα πάρω μιαν ανηφορά (μελοποιημένη ποίηση Ε. Παλληκαρίδη) 
(δ) Όποιον πάρει (μελοποιημένη ποίηση Ε. Παλληκαρίδη) 
(ε) Ηρώων γη (μελοποιημένη ποίηση Ε. Παλληκαρίδη)
(στ) Των αθανάτων (μελοποιημένη ποίηση Ε. Παλληκαρίδη)
(ζ) Του Βαγορή (τραγούδι στην κυπριακή διάλεκτο για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη)
ΠΗΓΗ:eretiko-istologio.blogspot.com